De loterij
Ik ben een liefhebber van salons
met een loterij. Door de jaren heen heb ik heel wat prijzen in de wacht gesleept:
massages, tango-cd’s, vliegtickets naar Buenos Aires... Maar omdat Astrid
niet wil geloven dat ik zo'n mazzelpikkie ben, heb ik haar ingewijd in mijn
loterijtactiek. Want ik ben de kwaadste niet.
"As, geluk is een keuze, maar
voor ons soort mensen niet. Wij moeten het van gezond verstand hebben. Luister:
de meeste salons plannen hun loterij aan het einde van de avond. Dat is mooi,
want de helft van de gasten is dan al naar huis. Dat vergroot je kansen.
Als de loterij begint en de spanning wordt opgevoerd, is het een zaak van
timing. Op het moment dat het nummer van je cadeau wordt omgeroepen - bijvoorbeeld
een cd van Trio Desperado - begin je overmand door blijdschap te joelen
en met je armen te zwaaien, alsof het niet op kan. Jij bént de winnaar!
De mensen in de zaal geloven dat ook, anders begin je niet zo idioot te joelen.
En de kans is klein dat de échte winnaar van zich laat horen, want
en plein public gaat niemand in discussie om een cd. Toch?
Je loopt daarna vol schwung naar de spreekstalmeester toe om je prijs in ontvangst
te nemen, zijn felicitatiezoenen neem je op de koop toe. En denk maar niet
dat hij - als man van de wereld - jouw nummertje wil controleren.”
Astrid was onder de indruk van mijn tactiek en wilde graag meeprofiteren van
dit ‘El Dorado’ van de tango.
De eerst komende loterij was op een feest van El Gancho, waar wij bij de entree
koelbloedig ons lotje in ontvangst namen. Laat op de avond begon de loterij.
“Let nu goed op hoe ik het doe”, zei ik tegen Astrid. Ik ging een
meter voor haar zitten en wachtte op de prijs die ik graag in ontvangst wilde
nemen: twee flessen Shiraz Malbec rosé uit Argentinië, genaamd
‘Tanguero’.
De spanning steeg, het nummer werd geroepen, ik deed mijn mond open, maar...
Ik werd overschreeuwd door Astrid die hysterisch begon te joelen en met haar
armen stond te zwaaien! Jezus! Boos draaide ik mij om, om haar tot de orde
te roepen. Zo moest het dus niet, bovendien wachtte ze haar beurt niet af,
want die flessen waren voor mij! Maar ze sprong al op om de wijn in ontvangst
te nemen. Zij liet zich gewillig door de spreekstalmeester kussen en kwam
terug met een onuitstaanbare grijns en twee flessen, onder iedere arm één.
En het ergste vond ik nog wel
dat zij echt met het juiste nummertje had gewonnen...
