De Ander
Als ik met hoge verwachtingen
naar een salon ben gegaan, maar onbevredigend weer thuis kom, lees ik altijd
als troost de bijbelse passages over tangolessen in het boek ‘De vier
maaltijden’ van Meir Shalev. In dit boek wil een man zijn geliefde ten
huwelijk vragen, maar zijn onbeholpen pogingen hebben geen succes. Een Italiaanse
immigrant meent echter hoe hij haar wel zo ver kan krijgen. Hij moet dé
dans der dansen leren, de Argentijnse tango, de hoogste en verhevenste van
alle dansen. Dát zal haar vermurwen!
De Italiaanse immigrant geeft de trouwlustige man danslessen, die overigens
meer behelzen dan het leren van danspassen. De tango is immers de dans van
de aanraking en de ene aanraking is de andere niet.
Ik heb veel over tango gelezen, maar de beschrijving in ‘De vier maaltijden’
is me het liefst. Zoals de tangodans hierin wordt voorgesteld, zal iedere
eenzame ziel naar dansles brengen.
Italiaanse
Het is alweer jaren terug dat ik mijn eerste danslessen nam. Mijn eerste danspartner
was een Italiaanse vrouw. Zij had net als ik geen partner, dus wij besloten
een paar te worden. En ondanks dat zij vier centimeter kleiner was dan ik,
eiste zij de leidersrol, zodat ik mij schikte in het volgen.
Onze eerste danslessen werden een aaneenschakeling van geworstel, slappe lach,
hilarische improvisaties en hoog oplopende discussies, want Italiaanse afkomst
verloochent zich nooit en te nimmer. Niks
geen zoetgevooisd, aanmoedigend gefluister in mijn oor, maar Italiaans gevloek,
gemopper en getier! Giusto!... precies wat ik ook op mijn hart had.
Toch dansten we gaandeweg iets dat op tango leek, in ieder geval goed genoeg
om een salon te bezoeken, want het moest er maar eens van komen.
Toen wij in de salon eerst eens de overige dansers observeerden, werd mijn
Italiaanse overmoedig, maar mij zakte de moed in de schoenen. Ik durfde de
vloer niet op. “Gloria, iedereen zal naar ons kijken!” Maar mijn
Italiaanse dreigde echter met de verschrikkelijkste dingen als ik die dansvloer
niet opging, dus met trillende knieën volgde ik haar naar de vloer. Daar
zette zij gelijk hoog in, al het geleerde moest toch wel in een paar passen
te doen zijn, maar al spoedig werden we een speelbal van de heersende turbulentie
‘met de klok mee’, met dat gevolg dat wij naar het midden van de
zaal tolden, waar we continu tegen andere verstoten paartjes aanbotsten.
Geen opbeurende ervaring, in ieder geval een reden om subiet te stoppen. Voor
altijd. De eer aan onszelf houden. Maar het bloed kroop waar het niet gaan
kon; als wij naar de prestaties van de volleerde dansers keken, dan moest
het toch te leren zijn? En is de tango een Italiaanse uitvinding of niet?!
Zo dansten wij voortaan alsof wij nooit anders gedaan hadden.
Helaas raakte ik mijn Italiaanse na twee jaar kwijt. Zij werd verliefd op
een ander en ging toen met haar op tangoles.
Hollandse
Na mijn driftige Italiaanse
kreeg ik een lieve, Hollandse danspartner. Door haar kreeg de tango weer een
andere dimensie; zachtheid, elegantie en versieringen deden hun intrede. We
volgden een cursus van de componist Di Sarli, oefenden in de huiskamer nieuwe
passen, gingen samen naar salons, wisselden persoonlijke ervaringen uit, het
kon niet op. Lukte het dansen niet, dan konden we altijd nog práten
over het dansen. Maar uiteindelijk werd zij verliefd op een ander en ging
met haar op tangoles.
Mannen
Ik vond het nu eigenlijk wel genoeg met de vrouwtjes. Dat doet maar, dat wordt
maar verliefd en mij wordt niks gevraagd. Ik besloot een man als danspartner
te zoeken, dan zou ik dat gesodemieter met de liefde vast niet hebben.
Ik vond een prachtige man,
we volgden een cursus bij een andere tangodocent en dat schoot op. Geen vuiltje
aan de lucht. Ik was blij met mijn nieuwe aanwinst. Hij mocht er zijn. Een
tikkeltje te mooi, maar daar kon hij ook niks aan doen. Tegen mijn verwachting
in werd hij toch verliefd op een ander en ging met haar verder op tangoles.
Tja. Ik zocht opnieuw een danspartner, maar keurde hem nu vooral op zijn ‘vrouwgevoeligheid’.
Hij moest niet ‘op zoek’ zijn, niet te mooi, niet te sociaal, niet
te charmant, niet al te goed communiceren, maar toch wel enigszins de basispas
machtig zijn. Het behoeft geen verdere uitleg dat zulke mannen dun gezaaid
zijn. Ik heb er lang naar gezocht, maar ik heb hem niet gevonden.
Intussen leerde ik beter tangodansen in de salons, van uiteenlopende mannen.
De tangopartner van mijn dromen kon ieder moment tevoorschijn komen, maar
hoe beter ik ging dansen, hoe vager mijn ideaalbeeld werd. En er kwam iets
anders voor in de plaats...
De liefde
De tango was inmiddels goed in mijn lijf gemasseerd zodat ook ik klaargestoomd
werd voor de liefde, of ik wilde of niet. Daar had ik niet zoveel over te
zeggen, het lijf begint al te spreken voor het hoofd bij zinnen is.
Ik werd verliefd op een Argentijn. Hij gaf mij les, we dansten de sterren
van de hemel, we vreeën onder de maan, maar in ieder land had hij een
ander.
Ik viel voor de charmes van een stadsgenoot, hij leerde mij weer nieuwe danstechnieken,
maar aan zijn pink hing al spoedig een ander.
Ik belandde toen in de armen van de mooiste danser die ik me kon voorstellen,
maar bij het ochtendgloren zei ik van de zenuwen dat ik ook een oogje had
op een ander. Ik kon het lot maar beter vóór zijn.
Na wat verder gemin en getreur kreeg ik plotsklaps toch een serieuze geliefde
maar trok nu ook een grens - hoe kan ik anders - voor De Ander.
Sporen
Het tangogevoel zoals beschreven
staat in Meir Shalev’s boek, kwam ik na enkele jaren op salons niet meer
tegen. Zo poëtisch, vol verwachting en egards, in deze dans van de ‘ingehouden
lust, het opdrogend speeksel en de pijn van het vleselijke heimwee’.
Als deerne liet ik mij onderdompelen in deze poel des vlezes, als dame op
leeftijd zie ik welke geneugten en verdriet de tango ook bij anderen sporen
nalaat. Het brengt mensen bij elkaar en drijft mensen uit elkaar. Geen tanguero
of tanguera of er hangt een verfrommeld visitekaartje aan. Maar de tango is
en blijft een dans voor minnaars. Wie niet bemint, doet de dans geen recht.
Het huwelijksaanzoek in Meir Shalev's
boek, dat verliep zo romantisch niet. Na vele danslessen is de verliefde man
de tango machtig zodat hij de vrouw van zijn dromen ten huwelijk vraagt. Zij
weigert zijn aanzoek. Ze heeft een ander.
