Moeder
Ver van huis kun je zomaar voor
een dilemma komen te staan. Gun je je naaste een leven vol passie, of moet
je je naaste beschermen tegen de gevaren van een nietsontziende, verslavende
passie als de tango?
Dit overkwam mij afgelopen weken
in het verre oosten, toen mijn moeder mij voor dit dilemma plaatste. Mijn
moeder is van het avontuurlijke slag. Zo zeilt zij al jaren met haar echtgenoot
over wereldzeeën, weerstaat zij hevige stormen en piraten en ook een
tsunami brengt haar niet van de wijs. Zo kunnen haar dochters haar nog wel
eens bezorgd vragen of het niet eens tijd wordt om te gaan settelen, in een
huis met wat boompjes en beestjes, in Nederland bijvoorbeeld, maar daar wil
zij niet van weten.
Nu woont zij alweer enige tijd op Langkawi, een paradijselijk eiland voor
de kust van Maleisië. Daar wonen ook andere avontuurlijke Europeanen,
zodat je kunt spreken van een kleine etnische gemeenschap dat elkaars gezelschap
zoekt.
Op een feestje van Nederlanders raakte ik met een aantal van hen in gesprek.
Ik wilde weten hoe zij op Langkawi leefden en zij wilden weten hoe ik in Nederland
leefde, in de lange winters, met lange files en lange wachtlijsten... Ja,
hun punt was mij duidelijk. Het motiveerde mij om mijn kroonjuweel op tafel
te gooien. Ik vertelde dat ik ter compensatie de tango dans. Ja, de tango
kenden zij wel, die hadden zij vroeger ook gedanst, naast de quickstep
en jive. Nee, die ballroomvariant bedoelde ik niet. In geuren en kleuren
vertelde ik nu over de tango uit Buenos Aires, over de melancholische muziek
die mij doet wegdromen, de sensuele dans die mij in vlam zet, de beeldschone
mannen waarmee ik mij omring, de vele vrienden die ik erbij heb gekregen...
Ja, de tango is een bron van plezier, een eeuwigdurend rendez-vous, een eindeloze
trip naar Parijs, Londen, Moskou, Tokio, New York, en natuurlijk de eindhalte
Buenos Aires...
Mijn moeder kwam bij ons zitten
en begon enthousiast te vertellen over Argentijnse tango in Buenos Aires.
Ze had op National Geographic een documentaire gezien en ze was erg
onder de indruk van deze sensuele dans en de muziek. Terwijl zij zo lyrisch
uitweidde over haar indrukken, zag ik een verlangende blik in haar ogen die
ik maar al te goed kende en die me enigszins alarmeerde. Allemaal leuk en
aardig, een moeder die mijn hobby waardeert, maar zulks kan ook uit de hand
lopen. Mijn moeder kennende, kan zij zomaar het roer omgooien en naar Buenos
Aires zeilen!
Ik kreeg opeens een visioen van een tangodansende moeder in wufte jurken die
tot het ochtendgloren allerhande salons afliep, die zich in de armen van mannen
met een slechte reputatie wierp, zich het hoofd op hol liet brengen, die voor
de bij haar toch al overmatig aanwezige nostalgische, sentimentele gevoelens
troost zoekt bij de bandoneon en eindigt in een cafetín de Buenos
Aires!
Gottogot. Het zweet brak me nu
aan alle kanten uit. De combinatie van tropische hitte en bier speelde mij
ook nog parten, terwijl er nu toch echt actie geboden was.
“Ja maar mam, op tv is het altijd mooier dan in het echt hoor! De tango
heeft ook schaduwkanten. Eigenlijk is het helemaal geen leuke dans! Je krijgt
er rugpijn van! En hartproblemen. Want de meeste tangomannen deugen niet,
ze veroveren je hart en gaan er zo vandoor met een ander! En Buenos Aires
is écht geen leuke haven om aan te monsteren. Voor de porteños
ligt de toekomst eeuwig in het verleden. Of elders, aan de andere kant van
de oceaan. Je gaat er gebukt onder weemoed. Daar wil je toch niet tussen zitten?
En de tango zelf is een commerciële kermis geworden waar je struikelt
over tangotoeristen. De enige lucratieve melkkoe, want voor de rest biedt
Buenos Aires niets meer dan afbladderende muren, criminaliteit en armoe.
En op iedere straathoek zitten
moeders met hun kinderen in afval te graaien om in leven te blijven. En de
Dwaze Moeders lopen er nog steeds rond om duidelijkheid te krijgen over hun
kinderen die tijdens het militaristische Videla-bewind verdwenen zijn! Echt
mam, geloof me nou, eigenlijk is het een en al verdriet waarop de tango gedanst
wordt.”
Het gezelschap was er stil van.
Mijn moeder keek nu ook wat bedrukt. En zelf was ik ook wat verdrietig geworden.
Op de houten veranda waar wij zaten, keek ik over de sawa met palmbomen. Ook
de zon zag het niet meer zitten en verdween achter de horizon.
Nee, na mijn sombere relaas
zie ik mijn moeder geen koers naar Buenos Aires zetten. De eer van de familie
is gered, maar echt voldaan voelde ik me niet. Want diep in mijn hart weet
ik dat er aan mijn moeder een mooie, authentieke tanguera verloren
is gegaan.
